Hamlet på nynorsk.

Å vere eller ikkje, det er spørsmålet.
Gjer det meir storsinna å tole
lidingane frå ei stakkars lagnad,
enn å ta til våpen mot eit hav av sorger og
sløkkje dei i trass? Å sove, døy –
meir er det ikkje; sei at søvnen sløkkjer
kvar hjartesorg og tusen ristingar
som kroppen arvar – ja, ei avslutning
verd å drøyme om; å sove, døy.
Å sove, kanskje drøyme. Det er haka;
for draumane til døden følgjer søvnen til døden
når vi har kome oss ut av skinnet til livet
og derfor stoppar vi. Vi tenkjer over
og får eit langt liv i elendet.
For kven kan tole prylet og spotten til verda,
Trykk og arrogant forakt frå tyrannar,
Ein kjærleik som hånes, rettsleg sommel,
bestemde menn frå embetet og alle spark
Som avskum langar ut mot han som teier,
Viss rekneskapen kan slettas, gjeres opp
Med ein sløv dolk? Kven gadd å bere lasta,
Å slite livet ut med pust og pes
Viss ikkje angst for noko etter døden,
Er ukjend land som ingen reisande
Kan vende heim frå, lamslo vilja vår,
Og gjorde at vi vel dagens nød
Og ikkje flyktar til den ukjende?
Bevisstheita gjer alle til kujonar;
Og dermed vil den resolutte glød
Lett bleikne under tankens gustne skinn,
Og verksemder som har kraft meining
Vil bøye av og miste kravet på
Å kallast handling. – roleg nå, min vakre
Og herlege Ofelia. – husk å be
For alle mine synder.